Ik ben Jitske. Moeder. Dochter. Communicatieprofessional. Creatief schrijver en prozadichter. 

Hoewel ik geen echte Friezin ben, vertelt de herkomst van mijn naam wel alles over wat me bezielt. Mijn ouders kwamen namelijk zo vaak op Terschelling dat de eilanders ze niet meer als 'bodgosten' nawezen. Ze logeerden in een authentieke boerderij waar ik mijn naam aan te danken heb. 'T Jit'. 

Een niet meer kapot te krijgen liefde voor wind en zee werd wakker. Voor opstaan als de zon opkomt en moe worden als hij weer daalt. Voor de luchten eromheen, voor wegzakken in mijn eigen wereld en juist dan het maximale contact voelen met het leven. 

​

'We write to taste life twice'

 - Anaïs Nin

Toen ik tien jaar was, kreeg ik een dagboek van mijn moeder. Voorop stond een vrouw die huilde, haar tranen waren voelbaar in het reliëf van het karton. Het werd mijn schrift van tranen, verliefdheden en midgetgolf uitslagen. Ik fietste ermee naar de duinen of de dijk. Mijn eerste ervaring met schrijven was een memorabele. Een grotere wereld opende. 

Nu heb ik hetzelfde bij het schrijven van mijn eigenzinnige bezielde bommetjes. Ze laten me meer houden van mezelf, omdat ik me ruimer in mijn vel voel. 

 

Yellow Brand

Wat ik zo mooi vind aan het werken met andere Innernemers, is dat in contact een vrije ruimte opent waarin we verder komen in de vezels van het verhaal. Juist in het ondernemerschap drukken we onszelf in een te zakelijke rol, een rol die remmend werkt en alleen op het cognitieve niveau contact maakt. Denkend vanuit overvloed ontstond het traject ‘Yellow Brand’, waarin de stappen je leiden naar een kwaliteits-Brand waarmee je trots kunt zijn op jouw unieke, creatieve DNA. 

​

Pak je plek 

Als ik ga schrijven, dan doe ik dat om dat creatieve, kloppende hart bij de lurven te grijpen. Iedereen heeft een unieke stijl en bijdrage. Die blootleggen en tot expressie brengen en jou als Innernemer je positie, je plek (terug)geven. Zodat je op je eigen manier de successen boekt die jou en je bedrijf verrijken. Zoals Terschelling mij een plek gaf waar ik in contact kwam met mijn unieke bijdrage: schrijven.

En steeds maar weer, soms samen met de angst voor het onbekende, die weg zoeken die ik te lopen heb. 

​

 

​